Του Πρωτοπρεσβύτερου Γερασίμου Ζαμπέλη

Ένας ακόμη ιερός κρίκος αιφνίδια αποχώρησε, σαν έτοιμος από καιρό, από την θαυμαστή και στέρεα δομημένη, αλυσίδα των αδελφών συμμαθητών της ιστορικής εκείνης τάξεως της Ριζαρείου Σχολής των ετών 1970 – 1975. Η αποχώρηση βέβαια αυτού του κρίκου δημιουργεί μια νέα αλυσίδα, που μπορεί να ονομασθεί ιερή αλυσίδα των εν πορεία προς την «χώραν των ζώντων» πορευομένων αδελφών συμμαθητών. Πριν από δύο μόλις χρόνια «χάσαμε» τον αείμνηστο Ανδρέα Ανδρέου. Τώρα την σκυτάλη της φυγής έλαβε ο Κώστας Καραμέτσης.

Ο αείμνηστος αδελφός Κώστας δεν ήλθε στην Σχολή από την αρχή της σχολικής μας πενταετίας. Εντάχθηκε στην δύναμη των μαθητών δύο χρόνια αργότερα και ξεκίνησε με ανόθευτο πείσμα, ισχυρά θέληση και πολλή προσπάθεια τον αγώνα του, σαν μαθητής της Ριζαρείου. Ήλθε από Γυμνάσιο με ελάχιστες επιδόσεις και πολύ λιγότερες απαιτήσεις. Όταν όμως έφθασε στη Σχολή αμέσως αντελήφθηκε το υψηλό πνευματικό της επίπεδο – Διευθυντής ήταν ο αείμνηστος π. Κων/νος Φούσκας- και μέσα του άρχισε να αργοσαλεύει το πρότιστο μαθητικό του χρέος.
Ο αδελφός Κώστας ήταν άτομο επίμονα κλεισμένο στον εαυτό του. Ζούσε διαρκώς μέσα στον χώρο των κρυφών προσωπικών του αναζητήσεων και δικών του αρχών. Οι σχέσεις του με τους συμμαθητές του ήταν εν πολλοίς απόμακρες, προσεχτικές και επιλεκτικές. Με τις αναζητήσεις και τις επιδιώξεις του δεν ταλαιπωρούσε τους άλλους δίπλα του, είτε αυτοί ήταν γνωστοί του, είτε όχι. Σε όλη όμως την διαδρομή του υπήρξε αξιοπρεπής, σταθερών αρχών και επιδιώξεων.
Τελειώνοντας την Σχολή και εργαζόμενος σ’ αυτή ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διακόνησε ως εκπαιδευτικός θεολόγος σε Γυμνάσια στην Κέρκυρα και την Θεσπρωτία. Πριν ακόμη συνταξιοδοτηθεί και εν ακμή ευρισκόμενος γονάτισε κάτω από το βάρος ασθενειών και παρέδωσε την ψυχή του στον Ύψιστο και Θεό του.
Χρέος ιερό σε μας παραμένει να προσευχόμαστε για την ανάπαυση της μακαρίας ψυχής του. Στο ιερό δισκάριο ας προστεθεί μία ακόμη μερίδα.