Χρέος βαρύ και αδήριτη ψυχική ανάγκη μας έφερα μπροστά στον πόνο και την θλίψη. Πριν από έναν χρόνο ξεκίνησε το ταξίδι στην αιωνιότητα του αγαπητού μας συμμαθητή Ιωάννη Ντάλλα. Παλαιότερος ημών και κατά τι μεγαλύτερος στην ηλικία. Είναι σκληρός ο θάνατος και αδυσώπητος, δεν κάνει καμία επιλογή, δεν γνωρίζει καμία εξαίρεση. Άγγιξε και πήρε μαζί του έναν αληθινό φίλο και συμπαραστάτη· επί 52 χρόνια. Ο σεβασμός στο πρόσωπό του είναι βαθύς και απέραντη η εκτίμησή μας απέναντι στον ομογάλακτο φίλο μας Ιωάννη Ντάλλα. Αποτελεί χρέος τιμής να δηλώσουμε την παρουσία του σ’ αυτόν τον κόσμο και να αναπολήσουμε στιγμές από την διαδρομή του στη Σχολή ως μαθητή, αλλά και να καταγράψουμε τους δεσμούς που κράτησε με την ΕΑΡΕΣ ως ριζαρείτης. Και στις δύο περιπτώσεις μόνο θετικά-υπερθετικά στοιχεία έχει κανείς να ανακαλύψει.

Φοίτησε στην ΡΕΣ στα τέλη της δεκαετίας του ’60 έως το καλοκαίρι του 1972, οπότε και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο εξατάξιο γυμνάσιο της εποχής εκείνης. Εμείς που τον γνωρίσαμε από κοντά αισθανόμασταν -ως νεανίες τότε- ασφάλεια και σιγουριά, εμπιστοσύνη και αληθινή φιλία. Ανοικτό νου και ελεύθερη σκέψη. Πάντα φιλόστοργος, πρόθυμος και εξυπηρετικός, με ένα κύρος που δεν το αντλούσε από την μεγαλύτερη προς ημάς ηλικία του, αλλά και από το ακέραιο του χαρακτήρα του και τη σπάνια φυσική και ψυχική λεβεντιά και ανωτερότητά του. Σπουδαίος πολυαθλητής -πρότυπο προς μίμηση από νεότερους και συνομηλίκους του σπουδαστές – με πολλές διακρίσεις και μετάλλια σε αγώνες κλασικού αθλητισμού. 

Να μη λησμονούμε: ο Γιάννης ήταν το πειραχτήρι της παρέας, ο φίλος που άλλαζε τη διάθεση στους στεναχωρημένους και μοναχικούς, αλλάζοντάς τους τη διάθεση. Ήταν φάρος φιλίας και αξιόπιστος φίλος.

Απέναντι  στην αυστηρότητα της Σχολής, την υπερβολικά σκληρή τήρηση κανόνων από τους μαθητές, στη αυθαιρεσία των επιμελητών και τινών δασκάλων, στεκόταν συμπαραστάτης με χαμόγελο και προστάτευε τους νεότερους φίλους του. 

Ανοικτό και ελεύθερο πνεύμα σε δύσκολες εποχές – Δικτατορία/Χούντα – έγινε θύμα, εξαιτίας της θαρραλέας στάσης του όπου και όποτε χρειάστηκε μέσα στη Σχολή, ορθώνοντας ανάστημα συμπαράστασης σε ριζαρείτες που βρίσκονταν σε δυσμένεια και ταπεινώνοντας από υπερασπιστές του καθεστώτος. 

Θλιβερή μνήμη η στέρηση της «Κοσμιωτάτης» διαγωγής στην έκτη γυμνασίου. Γεγονός που τον ανάγκαζε να διακόψει τη φοίτησή του στη Σχολή και να μην ολοκληρώσει τις  σπουδές του. Δυστυχώς το αυτό συνέβη και με άλλους ριζαρείτες στα επόμενα χρόνια και για τους ίδιους λόγους.  Πταίσμα θεωρείται η ορμητική νεανικότητα, τα συναισθήματα της εφηβείας, οι μικρές χαρές και οι πόθοι της νιότης. Μην λησμονούμε ότι οι καιροί τότε ήταν δύσκολοι, δικτατορία γαρ στην πατρίδα μας αλλά και μέσα στη Σχολή. Πώς να αντέξουν τη δημοκρατία, τον ελεύθερο λόγο, την ακυβέρνητη πολιτεία των νεανικών ονείρων, ανεξάρτητα με το πόσο καλός ήταν ένας μαθητής και σε τι αριστεύει. Αυτονόητα για τους ριζαρείτες προηγείται το ήθος, η ψυχή, η ανθρωπιά και ο πλούσιος σε συναισθήματα συνειδησιακός τύπος.   

Στην πορεία της ζωής του στις ΗΠΑ – Βοστώνη -ανέδειξε τις ικανότητες και τα προτερήματά του. Επαγγελματικά και οικονομικά, αλλά και κοινωνικά και ανθρωπολογικά. Δημιούργησε μία οικογένεια με σταθερές και ξεκάθαρες ελληνοχριστιανικές αρχές, τη διέπλασσε με έναν χαρακτήρα έντιμο, ηθικό, γεμάτο από προσφορά, φιλοξενία, αλτρουισμό και καλοσύνη. Σταθερές στον ελληνικό πολιτισμό και σύμφυτες με την ελληνική παράδοση και ιστορία. Θα μπορούσαμε να περιγράφουμε σε πολλές σελίδες το μεγαλείο της ψυχής τους, την καλοσύνη και τις αρετές τους. 

Σε κάθε επίσκεψή του στην Ελλάδα – σχεδόν ετήσια – οργάνωνε συναντήσεις με τους συμμαθητές του. Το σπουδαιότερο, συγκινητικό και σημαντικό, συμπαραστεκόταν σε χειμαζόμενους από αυτούς με την οικονομική του υποστήριξη. 

Με τον Γ. Γραμματέα και μετέπειτα Πρόεδρο της Ένωσής μας κ. Δημήτριο Καβρουλάκη ανέπτυξε στενή οικογενειακή φιλία. Τον προσκάλεσε και τον φιλοξένησε στις ΗΠΑ. Ήταν αυτός που μαζί με τον Αρχιμανδρίτη κ. Κλεόπα Στρογγύλη – ριζαρείτης και αυτός – και νυν Μητροπολίτη Σουηδίας, διαμεσολάβησαν και κλείστηκε συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής  κ.κ. Δημήτριο, αλλά και με στελέχη της Θεολογικής Σχολής της Βοστώνης του Τιμίου Σταυρού – Holycross.  

Οι πρόγονοι μας από αρχαιοτάτων χρόνων πίστευαν ότι η αρετή, η τιμιότητατα και η προσφορά, πρέπει να βραβεύονται. γιατί όπου τιμάται η αρετή, εκεί ξεφυτρώνουν άριστοι άνθρωποι. Ο Περικλής στον επιτάφιο αναφέρει «οίς γάρ αρετής άθλα μέγιστα κείνται τήδε και άριστοι άνδρες αναφύονται».

Η ΕΑΡΕΣ στην ετήσια εκδήλωση για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας το 2008 τίμησε τον εκλιπόντα συμμαθητή και μέλος της με τιμητική πλακέτα. Τον ονόμασε «Μέγα ευεργέτη και Δωρητή» αυτής. Ο τότε Πρόεδρος κ. Δημήτριος Καβρουλάκης στη προσφώνησή του τόνισε την προσωπικότητα και το έργο του. «Ανακοινώνω ότι το Διοικητικό μας Συμβούλιο σε έκτακτη συνεδρίασή του την Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007 αποφάσισε ομόφωνα να τιμήσει σ΄ αυτήν μας την εκδήλωση έναν Ριζαρείτη-μέλος μας, ο οποίος διαπρέπει επιχειρηματικά στην Αμερική και συγκεκριμένα στη Βοστώνη.Υπήρξε Ριζαρείτης τη δεκαετία του 60-70.Είναι επίσης μέλος του Πολυμελούς Συμβουλίου της Θεολογικής Σχολής Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη και είναι στενός συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ.κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ.Πρόκειται για το Ριζαρείτη Γιάννη Ντάλλαπου βρέθηκε στην Ελλάδα για πέντε ημέρες μέσα στο πλαίσιο των επαγγελματικών του δραστηριοτήτων ο οποίος τα τελευταία χρόνια μας στηρίζει ηθικά, οικονομικά και κυρίως μας ενθαρρύνει στις προσπάθειέςμας.

Γιάννη Ντάλλα σε καλώ στο βήμα να παραλάβεις την τιμητική πλακέτα εκ μέρους του Διοικητικού μας Συμβουλίου από τον Μητροπολίτη Χαλκίδος κ.κ. Χρυσότομο.»

«Δεν υπάρχει νύχτα χωρίς αυγή

χειμώνας χωρίς άνοιξη.

Και πέρα ​​από τον σκοτεινό ορίζοντα

Οι καρδιές μας ριγούν για άλλη μια φορά

Για όσους μας αφήνουν.

Έφυγαν από έναν ανήσυχο, φροντισμένο κόσμο

Σε μια πιο φωτεινή μέρα.

Ας τον σκεπτόμαστε  σάμπως να ‘ναι  ζωντανός.

Γιατί τίποτα το διαλεχτό και αγαπημένο

δεν χάνεται ποτέ.

Είμαστε από καλή γενιά, κατά τον ποιητή.

Είμαστε Ριζαρείτες,

που τους ζώντες και τους  απολεσμένους φίλους κι αδελφούς

με τον τρόπο και τις αξίες μας

δεν τους λησμονούμε,

τους αγαπάμε -pectoreabimo-

τόσο πολύ.»

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΒΡΟΥΛΑΚΗΣ  π. ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΑΡΕΣ

   ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΡΑΧΑΛΙΑΣ        π. ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΑΡΕΣ

Για να δείτε φωτογραφικό υλικό 

πατήστε εδώ